Deel 3 ~ over zelfzorg en schuldgevoelens na borstkankerdiagnose

DEEL 3 ~ In de weken daarop tover ik mijn huis geleidelijk om tot een soort kuuroord. Want als dit niet genoeg reden is om alle zeilen bij te zetten en super goed voor mezelf te gaan zorgen, wat dan wel? 

Nou, het zal je verbazen, maar ik sta ervan te kijken hoe schuldig ik me voel als ik werkelijk de tijd voor mezelf neem die ik gezien de urgentie van de situatie nodig acht. En over hoe lang het duurt voordat dat verdwenen is. 

Als moeder van vier kinderen, met een man die door zijn werk heel veel weg is, ben ik eraan gewend geraakt er zelf nogal bij in te schieten. En wat een minstens zo grote rol blijkt te spelen: stemmen van heel vroeger, die me aansporen tot actie. Want ontspannen - zo ging dat toen - dat deed je maar in je eigen tijd (en met een eigen bedrijf aan huis was die er niet, das heel simpel). 

Maar ik laat me nergens door uit het veld slaan en, liggend in mijn dagelijkse warme detoxbad met Epsom Salt, sla ik gade hoe de stemmen langzaam uitdoven. 

In diezelfde maand staan mijn dagen onverminderd in het teken van alles in het werk stellen om heling van binnenuit te bewerkstelligen.  Ik doe nog twee prachtige en intense Helende Reizen, ik masseer mezelf iedere dag van top tot teen met therapeutische oliën om mijn immuunsysteem te ondersteunen, ik doe mijn dagelijkse yoga, ik mediteer en ik neem voldoende rust. Ook maak ik een uitgebreide studie van ‘wat wel en niet te eten bij kanker’ en ga ik met de resultaten daarvan nauwgezet aan de slag. 

Daarnaast werk ik met positieve affirmaties. In plaats van mezelf als kankerpatiënt te zien en dat keer op keer aan mijn lichaamscellen te bevestigen, overspoel ik mijn hele systeem regelmatig met de overtuiging ‘alle cellen in mijn lichaam zijn kerngezond’.  Ik voel hoe al mijn cellen hiervan gaan bruisen en tintelen. Ik stel me voor hoe gezond ze eruit zien en voel het positieve effect dat dit op me heeft. Ik weiger consequent mee te gaan in welke destructieve gedachte dan ook. 

Het meest alert ben ik op de “Wat als…’-gedachte: “Wat als het erger wordt?’, “Wat als het is uitgezaaid?’, “Wat als ik dood ga?’ Dit soort gedachten sleuren je regelrecht de afgrond in. En voor je het weet ben je niet meer af te brengen van het idee dat het alleen maar een kwestie van tijd is voor je tussen zes planken onder de grond ligt. 

Als ik mezelf op dat soort gedachten betrap, dan zie ik meteen een bospad voor me, met zijpaden met een rood-wit lint ervoor. Die zijpaden staan dan voor die “Ja maar, wat als…”-gedachten. “Niet doen, ho stop! Dat pad sla je niet in!”, zeg ik op dat soort momenten tegen mezelf! “Leidt nergens toe.” 

Voor mij helpt dat. 

Ondanks de aanwezige kanker begin ik me dankzij deze aandachtige en liefdevolle manier van voor mezelf zorgen binnen de kortste keren van binnen en van buiten beter te voelen dan ooit.

Van het begin af aan is meditatie mijn redding geweest. Na jarenlang een klein, donker hoekje van de zolder hiervoor gebruikt te hebben, heeft de diagnose ‘borstkanker’ me eindelijk zover gebracht dat ik me op zolder een kamer toe-eigen en deze prachtig inricht tot meditatiekamer. Wat een mens al niet nodig heeft om actie te ondernemen en te doen wat werkelijk belangrijk voor hem is! 

Als de kinderen naar school zijn, breng ik vele uren door in deze kamer, starend naar de foto’s op mijn altaartje van mijn geliefde spirituele leraren, terwijl de tranen maar over mijn wangen blijven stromen. Het zijn geen tranen van verdriet, maar van diepe dankbaarheid voor al hun wijze lessen over hoe om te gaan met die uitdagingen van het leven, en over hoe permanent geluk te ervaren, ongeacht onze uiterlijke omstandigheden. Wijze lessen over acceptatie en gelijkmoedigheid en optimisme. Ik ben zo dankbaar dat deze lessen mij bereikt en geïnspireerd hebben ruim voor ik met kanker te maken kreeg. Want in plaats van angst en paniek te ervaren, voel ik me zo gedragen en ervaar ik zoveel licht in en om me heen. 

Wat mij diep raakt, is dat er iets is wat blijkbaar meent dat ik dit aankan. Dit doet mij een diepe kracht in mijzelf ontdekken waar ik me nooit eerder bewust van ben geweest. Het is het soort kracht die zich pas in al zijn glorie toont als deze getest en aangesproken wordt. Ik kan het bijna niemand uitleggen, maar ik voel me diep dankbaar voor dit grote geschenk. (...) (januari 2010)