EEN BREDE KIJK OP KANKER

Eind 2009, ik was toen 44 jaar, moeder van vier kinderen en werkzaam als yogadocent,
ontdekte ik per toeval een knobbel in mijn borst. Het bleken er uiteindelijk drie - en het bleek borstkanker.

Ik ben toen onmiddellijk een grondig onderzoek gestart naar alle mogelijke behandelingen
en naar de dingen die ik zelf kon doen om mijn kans op genezing zo optimaal mogelijk te maken.

Ik had daarbij een paar duidelijke doelen voor ogen:
1 ‘ik wil hier levend uit komen’
en 2 ‘ik wil hier beter uitkomen dan ik erin ben gegaan’.

Ja, ik had de lat hoog gelegd.
Maar juist omdat ik me had voorgenomen om er beter uit te komen dan ik erin was gegaan, haalde ik,
zonder me dat op dat moment bewust te realiseren, de focus af van malende gedachten over al dan niet doodgaan.
Ik focuste meteen op het zo diepgaand mogelijk ondersteunen van het hele genezingsproces,
op kwaliteit van leven en ik hield de regie zelf in handen.

Uiteindelijk bleek ik drie primaire tumoren in mijn rechterborst te hebben.
Door mijn eigen aanpak (ik wilde eerst kijken wat ik zelf kon doen) bleven ze jarenlang stabiel en werden ze kleiner (dat fluctueerde).

Vier en een half jaar na de diagnose leken ze hard te gaan groeien.
Het ging toen voor mij beter voelen om me te laten opereren.
Gezien hoe de tumoren verspreid door mijn borst zaten, heb ik toen zelf gekozen voor amputatie i.p.v. borstbesparend opereren
met chemo vooraf (wat het advies was van de chirurg).

Vlak voor de operatie heb ik een pet-scan laten doen, om te zien of het uitgezaaid was. Dat bleek niet het geval! 🙂
Na de operatie (2014) bleek dat de tumormassa kleiner was dan op het moment van diagnose.
Er zat 'gewoon' heel veel vocht om de tumoren heen, wat een vertekend beeld had gegeven.

De chemo en de hormoontherapie die ik na de operatie kreeg aangeboden, heb ik vriendelijk en bewust afgeslagen.
Voor bestraling kwam ik niet in aanmerking, omdat de snijranden schoon waren en omdat de weggehaalde tumormassa daar te klein voor was.

  

Na de operatie heb ik meteen een eigen oefenprogramma in elkaar gezet, waardoor ik nul restklachten heb overgehouden aan de operatiOok had ik door datzelfde oefenprogramma een week na de operatie mijn mobiliteit al zover terug
dat ik zelfs de Zonnegroet weer gewoon stond te doen.
Twee weken daarna heb ik het geven van mijn yogalessen weer opgepakt.

Door mijn eigen aanpak - met een positieve focus op gezond zijn in plaats van op ziek zijn -  is mijn leven met kanker niet in een hel veranderd, zoals bij veel mensen gebeurt als ze de diagnose kanker krijgen. Integendeel, het was een periode van licht, van wijze lessen en bijzondere ontdekkingen, van groei en transformatie en van onvermoede kracht. En met genezing, en zonder restklachten, tot gevolg.

En ik weet dat als ik die periode zo heb kunnen beleven en er zo uit kan komen, dan kan jij dat ook kan!
Want zo bijzonder ben ik niet 😉 en ik ben ook echt geen uitzondering!

Maar wat veel belangrijker is: iedereen heeft zijn eigen pad.
Wat voor de één als juist voelt, kan voor de ander iets heel anders zijn.
Ontdekken wat in jouw geval wijsheid is, kan soms heel lastig zijn. 
Het kan fijn zijn als iemand meeluistert en meekijkt.
Iemand die het ook heeft meegemaakt en die snapt dat het vinden van je eigen weg hierin
juist een belangrijk deel van de genezing zelf is.

Dat is de reden waarom ik Heel met kanker heb geschreven
en waarom ik het Begeleidingsprogramma voor mensen met kanker,
en voor vrouwen met borstkanker in het bijzonder,
heb ontwikkeld.

Hou vertrouwen!

Er is zoveel mogelijk!