Deel 5 Borstkanker: de uitslag van de scan
DEEL 5 ~ VERTROUWEN
Drie weken later heb ik dan eindelijk mijn scan. Ik moet een week wachten voor ik daar de uitslag van krijg.
In die week komt er een fantastisch boek op mijn pad, dat zo’n beetje mijn Bijbel wordt in die periode: Cancer Free, Your Guide to Gentle non-toxic Healing, van Bill Henderson.
Bill's missie - ontstaan als gevolg van het overlijden van zijn vrouw aan kanker en het moeten aanschouwen van haar vier jaar lange fysieke aftakeling, die naar zijn mening eerder het gevolg was van de behandelingen dan van de kanker zelf: zoveel mogelijk mensen met kanker helpen, in de hoop dat zij dan niet zo'n lijdensweg hoeven te gaan. In zijn boek verzamelt hij meer dan driehonderd manieren die kunnen helpen om van kanker te genezen. Ook geeft hij ongezouten zijn mening over bepaalde behandelingen, en dat alles op zijn Amerikaans, met grote woorden. Ik verslind het boek. Het geeft me zoveel hoop en kracht en vertrouwen vooral! En dat laatste, dat is van levensbelang, zo merk ik. Vertrouwen trekt je door alles heen
Vertrouwen maakt dat je, te midden van een ogenschijnlijk penibele situatie, ontspannen kan, optimistisch kunt zijn en je goed kan voelen. Vertrouwen is als een doel aan de horizon, een richting, een besluit. Het geeft je van binnenuit nieuwe energie, het genereert daadkracht, het maakt je creatief en geeft vleugels.
Het is in die zin bijna het tegenovergestelde van hoop. Het maakt gevoelsmatig een groot verschil of je “hoopt dat je beter wordt” of dat je “erop vertrouwt dat je beter wordt”. Waar je het eerste geval (onbewust) focust op het ontbreken van 'beter zijn', omdat het element angst nog een beetje aanwezig is, is 'beter zijn' in het tweede geval energetisch gezien hier en nu al een feit. Niet alleen voelt dat laatste tien keer beter – en in die zin pluk je er onmiddellijk de vruchten van – maar het helpt ook nog eens daadwerkelijk bij je genezing (wat je uitzendt, trek je aan). De kunst - en de oefening - is om dat vertrouwen onverminderd hoog te houden.
Ik begin een aantal van de dingen in Henderson's boek die betrekking hebben op voeding meteen toe te passen, zoals het Budwig ontbijt (een mix van lijnzaadolie en magere biologische zuivel, in een verhouding van 1:2 (eenmaal goed gemixt, kan je daarna fruit, noten enzovoorts toevoegen). De gemixte lijnzaadolie met zuivel brengt veel zuurstof in je systeem, en daar houden kankercellen niet van. Daarnaast is het licht verteerbaar en krijg je er veel energie van!).
Zo actief aan de slag te gaan doet me goed! Het onderstreept de energetische boodschap die ik uitzend naar mijn cellen, namelijk dat het goed komt. Want intuïtief weet ik het gewoon zeker: ik ga niet nu en niet hieraan. No way.
Een week na de scan krijg ik de uitslag van een nieuwe chirurg. Die is vaag. Dat wil zeggen: de uitslag ... niet de chirurg. Nee, ... de chirurg, die is glashelder. Holy!
Zijn insteek: weg ermee, amputeren, 'borsten horen niet bij het lichaam, want ze bevinden zich erbuiten'. Dat zei hij echt. En hij bedoelde het medisch en biologisch, begreep ik pas veel later, als in voor je overleven niet noodzakelijk zoals een inwendig orgaan, bv het hart. Maar dat zei hij er niet bij! Daardoor hoorde ik iets heel anders - en ging ik van binnen volledig op tilt.
Dus, zo vat hij samen: de aangedane borst amputeren, en dan voor de zekerheid nabestralen. Om te beginnen he! Ook mede vanwege de scanuitslag.
Voor mij is de vaagheid van de scanuitslag juist de reden om door te willen gaan met alles wat ik aan het ontdekken ben en met alles waar ik al mee begonnen ben en om dan over een tijdje een nieuwe scan te laten doen. We komen er niet uit en de sfeer tijdens het gesprek is verre van prettig.
Een week later heb ik een tweede gesprek met dezelfde chirurg. Dit speciaal op mijn verzoek. Ik had tijdens dat eerste gesprek namelijk nogal wat vragen waar hij zo 1 2 3 geen antwoord op had. Hij zegt dat hij mijn vragen gaat uitzoeken.
Zegt ie. Want ondanks zijn toezeggingen – en nogmaals, dit was de enige reden voor deze nieuwe afspraak zo kort na de vorige - heeft hij zijn huiswerk niet gedaan. Ik ben verbijsterd en ook boos. Kom ik daar helemaal voor naar het ziekenhuis?!
Toch is dit tweede gesprek op een bepaalde manier ook mooi, want heel open. Hij geeft opeens toe dat er eigenlijk geen gillende haast is bij een operatie en zegt zowaar opeens dat geest en lichaam één zijn. Ik val zowat van mijn stoel.
Gedreven door mijn intuïtie dat genezen toch echt anders moet kunnen dan wat ze me in het ziekenhuis aanbieden, ga ik onverminderd voort met uitzoeken van informatie en boeken over (behandelingen bij) kanker. Ik lees het deels autobiografische “Antikanker” van Dr. Servan-Schreiber, waarin hij een holistische aanpak bij kanker beschrijft, zonder daarbij de reguliere behandeling af te vallen.
Via hem ontdek en lees ik aansluitend ‘Eten tegen kanker’ van Dr. Beliveau. Beide boeken staan boordevol waardevolle informatie, ook als je geen kanker hebt, en zijn geschreven door wetenschappers die veel verder kijken dan hun neus lang is. Een verademing, heel inspirerend en, net als het boek Cancer Free van Bill Henderson, ook weer een hart onder de riem.
In diezelfde periode heb ik twee gesprekken met arts en natuurgeneeskundig therapeut Henk Fransen. Hij begeleidt al 25-30 jaar lang mensen met kanker en combineert daarbij het beste van beide werelden om mensen een zo groot mogelijke kans te geven beter te worden. En wow, hij is goed!
De eerste sessie is voor mij echte shocktherapie. Ik ga volkomen verdoofd naar huis, met het gevoel alsof iemand met een loodzware koekenpan op mijn kop heeft geslagen. Ik huil twee dagen lang. Hij heeft iets wezenlijks in me geraakt dat duidelijk onderzocht diende te worden.
Na de tweede keer kom ik (gelukkig!) heel anders thuis. Deze tweede sessie is juist zeer ondersteunend en bevestigt voor mezelf dat ik op de goede weg ben. Op een gegeven moment zegt Henk: "Kankerpatiënten die door hun chirurgen het allerlastigst worden gevonden, die overleven het langst, dat is gewoon zo". Geweldig, haha! Ik krijg van alles en nog wat mee naar huis, o.a. een heel goed boek over leverreinigingen. Ik ga eerst het boek lezen en met de voorbereidingen voor een dergelijke kuur beginnen en dan kan ik over 6 weken zo'n 2-daagse kuur doen.
Kort daarna heb ik mijn derde gesprek met weer dezelfde chirurg. Ik vertel hem (eindelijk) dat ik zelf met een aantal dingen bezig ben die ik eerst een kans wil geven. Waarop hij onmiddellijk reageert met: “Toch niet met voeding he!” Ja, wij zitten lekker op één lijn!
Zijn voorstel blijft: eerst amputatie, dan bestralen, dan een scan en dan zien we wel verder. Omdat ik (natuurlijk) duizenden vragen heb over bestralen, maakt hij een afspraak voor bij de radiotherapeute, zodat ik al mijn vragen aan haar kan voorleggen. Ook om te weten of een borstbesparende operatie met nabestralen een optie is.
Drie dagen later heb ik een gesprek met de betreffende radiotherapeute. Zij wil alleen een volledige amputatie, plus het weghalen van alle lymfeklieren in de oksel en dan het hele borstgebied en zo nodig oksel nabestralen.
Wow! Dit klinkt nog radicaler dan wat de chirurg me voorstelde! Dit moet ik effe verwerken!
De dag daarna belt de chirurg me hoogstpersoonlijk om te vragen wat ik heb besloten. Hij praat stevig op me in. Ik zeg hem dat ik eerst het gesprek met de radiotherapeute nog wil nabespreken met mijn man alvorens een beslissing te nemen. Dat is wel waar, maar het is eigenlijk vooral een manier om onder zijn gigantische druk uit te komen en tijd te rekken. Ik ben er namelijk gewoon echt nog niet uit! Ik voel zijn ergernis door de telefoon heen en hij besluit met: “Ik bel u maandag terug.”
In dat weekend denk ik diep na over het laten amputeren van mijn borst en de bestraling. Beiden voelen zo fout.
Ik besluit maar eens diepgaander te duiken in alle reguliere info – tot die tijd had ik daar niet meer over gelezen dan strikt noodzakelijk was – en breng zodoende het weekend door achter de computer. Wat ik daar allemaal lees over de behandelingen zelf en over wat die allemaal daarnaast (blijvend) kunnen aanrichten, jaagt me de stuipen op het lijf. Ik huil wat af dat weekend.
Al surfend kom ik op een forum terecht waar ik info vind over een totaal niet regulier centrum ergens in Brabant, waar ze met de Rife-apparatuur werken (dat is een apparaat dat trillingen voortbrengt die je cellen energetisch in balans brengen, waardoor ziektes zouden verdwijnen). De reacties over dit centrum zijn zo positief, ik besluit om er een afspraak te maken.
Als ik die maandagochtend, na een weekend lang wikken en wegen tot ik een ons weeg, wakker word, weet ik het zeker: ik ga (vooralsnog) geen behandelingen doen in het ziekenhuis. Mijn plan is: doorgaan met het Budwig-ontbijt (feitelijk met het hele Budwig-protocol) waar ik nu al een paar weken zeer wel op vaar, blijven letten op de rest van mijn voeding en aanvullend naar dat centrum in Brabant gaan.
De chirurg belt mij die maandag (gelukkig!) niet. Ik besluit vervolgens de telefoon überhaupt niet meer op te nemen, mocht hij later die week alsnog bellen. De gesprekken met hem zijn totaal zinloos en leveren me veel te veel stress op. Hij wil me alsmaar overhalen om dingen te doen waar ik niet achter sta en na zo’n gesprek ben ik altijd een hele tijd van slag. Ze zijn desastreus voor mijn energieniveau en voor mijn vertrouwen in het helingsproces. En van mijn energieniveau en van mijn vertrouwen moet ik het wel hebben!