Van hoe het allemaal is ontstaan ... naar genezing!

 

In de nacht van 29 december 2009 (ik ben dan 44) word ik wakker van een enorme steek vanuit mijn rechterborst naar mijn oksel. Half slapend leg ik in een reflex mijn linkerhand op de betreffende plek en terwijl mijn hand zich over de plek beweegt, voel ik opeens een enorme verdikking in mijn borst. Dat is de ontdekking van wat uiteindelijk borstkanker blijkt te zijn. 

 

Op zoek naar mijn eigen pad

Na de aanvankelijke blinde paniek ("het is fout ... ik heb kanker ... ik ga dood!"), kan ik dezelfde avond wonderwel al weer helder denken. Al brainstormend met mijn man kom ik tot de conclusie dat ik, vooruitlopend op de uitslag vijf dagen later, sowieso zelf alvast aan de slag kan gaan.

Wat ik doe, slaat zo aan dat ik nog voor ik de uitslag krijg, al voel dat de tumor duidelijk is geslonken. Dat proces zet zich voort in de weken die daarop volgen. Daarom volgt er op mijn verzoek drie weken later een  nieuwe echo. De uitslag daarvan verwart de chirurgen. De aanvankelijke  tumor blijkt inderdaad geslonken, maar tegelijkertijd ontdekken ze nog een nieuwe tumor. Ze willen daarom een MRI-scan doen en door omstandigheden kan dat pas een paar weken later. De  operatie, waar ze aanvankelijk steeds op aandrongen, schuiven ze nu zelf een paar weken door.

Ik besluit in de tussentijd door te gaan met mijn eigen aanpak. Ook stop ik flink wat tijd in het bestuderen van allerlei mogelijke behandelingen, zowel regulier als holistisch. Mijn insteek is: een open houding te hebben en daarbij steeds goed te voelen wat nu klopt om te doen. Ik heb zo vaak eerder in mijn leven niet naar mijn intuïtie geluisterd en daar achteraf spijt van gehad... Nu ik kanker blijk te hebben, besluit ik dat iedereen bij wijze van spreken op zijn kop kan gaan staan, maar dat mijn intuïtie mijn leidraad gaat zijn. Dat impliceert dat ik dus ook open blijf voor plotselinge en radicale koerswijzigingen. 

 

Het vertrouwen groeit

Door alles wat ik ontdek tijdens mijn onderzoek, door boeken en youtube filmpjes over mensen die van kanker genezen zijn en door de geweldige steun van mijn omgeving kom ik geleidelijk aan steeds steviger te staan op mijn eigen-wijze pad. Mijn 'spoorzoekerij' leidt mij langs een bijzondere weg van allerlei soorten behandelingen, bijzondere ontmoetingen, leefstijlaanpassingen, kuren, dieeten en bijzondere ontdekkingen. Ik voel me prima, vol kracht en vertrouwen. In huis is het heel goed bespreekbaar, er worden ook heel wat grappen over gemaakt en dat is fijn. Ik mediteer, doe yoga, eet gezond (ook een studie van gemaakt), masseer me iedere dag met warme Ayurvedische oliën die het immuunsysteem versterken en daarna heerlijk in bad.

Alles wat ik doe is gericht op het versterken van mijn immuunsysteem (je grootste bondgenoot bij de genezing van iedere ziekte), het reinigen van mijn lichaam van binnenuit en het doen verschrompelen van de tumorcellen. Ik heb me daardoor fysiek al lang niet meer zo sterk, soepel en vol energie gevoeld...! En mijn meditaties geven mij zo'n ruimtelijke kijk op het leven...ik ervaar daardoor veel licht in mijn bestaan en heel veel dankbaarheid voor het leven in zijn totaal en voor de kracht die ik in mijzelf ervaar. Pas als je kracht getest wordt, kun je voelen hoe krachtig je bent.  En als je dan bij die kracht kan, dat is echt een cadeau! De kanker blijkt dan ook een ware blessing in disguise!

 

Steeds meer in mijn kracht

Ik besluit al heel snel om, zolang de tumor niet groeit of blijft krimpen, (vooralsnog) geen reguliere ingrepen te ondergaan. In het ziekenhuis vinden ze het helemaal maar niks dat ik me niet laat behandelen oftewel, zoals zij het omschrijven, dat ik 'niks' doe. Het is indrukwekkend wat zo'n witte doktersjas  voor effect op je heeft. En helemaal als de persoon in die jas zijn eigen angst (die jouw gedrag bij hem oproept) op jou probeert te projecteren.

Omdat ik zelf prima kan voelen hoe de tumoren in mijn borst van vorm veranderen en nu eens breder en dan weer korter worden, spreek ik daarom met de radioloog af dat ik zelf kijk hoe vaak en wanneer ik naar het ziekenhuis ga voor controle.  Voor mijn energie, zowel fysiek als mentaal, die steeds enorm keldert door de houding van de chirurgen jegens mij, en voor het hoog houden van mijn vertrouwen in het proces is dat veel beter. En daarmee ook voor mijn genezing.  En omdat het contact met de chirurgen, waar ik steeds de uitslag van de echo's van krijg, dus niet bepaald soepel verloopt (to say the least), vraag ik mijn huisarts of ik de uitslag niet gewoon van hem kan krijgen. Dat kan en zodoende praat ik ook regelmatig uitgebreid bij met mijn huisarts.  

 

Twee jaar na de diagnose

De dienstdoende radioloog heeft me al vaker onderzocht. Met radiologen kan ik meestal prima door één deur. Het is enkel hun werk om vast te stellen wat ze zien en niet om met conclusies of een behandelplan te komen. Hij tuurt naar het scherm en na een tijdje zegt hij: “U komt hier nu al twee jaar. En eigenlijk zien we altijd min of meer hetzelfde beeld. Wat doet u eigenlijk?”

Ik kijk hem aan, getroffen door deze bijzondere vraag. En realiseer me meteen dat mijn antwoord zijn wereld weleens danig op zijn kop zou kunnen zetten. Want stel, ik ga iets heels buitenissigs zeggen.  Terwijl hij al dertig jaar gelooft in zijn vak en vaart op het trio opereren, bestralen, chemo. Dat kan als regulier arts behoorlijk confronterend zijn. Me dit realiserend, vraag ik hem ik: “Wilt u dat echt weten?” Hij wikt zijn antwoord minstens een halve minuut, schudt dan zijn hoofd en zegt: “Nee”. Ik ben vol bewondering voor de oprechtheid van zijn antwoord. Maar omdat ik na inmiddels jarenlange ervaring met dit soort situaties niet anders had verwacht, schiet ik vol in de lach en zeg: “Nee, dat dacht ik al!” Maar hij laat zich niet van de wijs brengen en vervolgt: “Het is echt heel bijzonder. U schrijft toch wel alles op wat u doet? Hier moet u echt iets mee doen.” Hij rondt zijn onderzoek af, loopt naar de deur, draait zich om, aarzelt een tijdje terwijl hij me aankijkt en dan vlak voordat hij de deur achter zich dicht doet, zegt hij: “Zet hem op en ga zo door!”

Van toen ik die dag het ziekenhuis uitliep, herinner me alleen nog maar stralend zonlicht overal om me heen en hart vol vreugde. De arts en de mens in hem hadden zo duidelijk met elkaar om voorrang staan strijden en de mens in hem had het pleit gewonnen. Ik was hem zo dankbaar, niet eens zo zeer voor mij, maar voor al die mensen om me heen die zo met me mee leefden, in me geloofden, maar er soms toch wel af en toe slapeloze nachten van hadden. Ik voelde onmiddellijk dat deze boodschap, komende van een arts, zoveel voor ze zou betekenen: geruststelling, hoop, vertrouwen. Wat een geschenk. Mijn hart explodeerde van dankbaarheid.

 

 

Omslagpunt

In de zomer van 2013 doe ik een kuur waarvan bekend is dat echografieën  daarna een vertekend beeld kunnen geven. Tumoren lijken dan een stuk groter dan ze zijn door het vocht dat zich er omheen kan ontwikkelen. In het najaar van 2013 geeft een echo inderdaad aan de tumoren flink groter lijken te zijn geworden. De enige scan die hier duidelijkheid over kan geven is een pet-scan, zo zeggen de producenten van de kuur die ik aan het doen ben.

Mijn borst begint er in die tijd slechter en slechter  uit te zien en het gezwel voelt alsmaar groter aan.  Jarenlang had ik bij 'me niet laten opereren' een  heel licht gevoel in mijn hartgebied - ik kan het niet anders omschrijven. Op een gegeven moment begint dat om te draaien: het begint beter te voelen om me te laten opereren. Wel wil ik voor ik definitief tot een operatie besluit eerst weten of er uitzaaiingen zijn. In dat geval voegt een operatie namelijk niet heel veel toe, dan is het vrijwel een bekeken zaak.

Een Pet-scan wijst uit, vier jaar na de diagnose en zonder enige vorm van reguliere behandeling in de tussentijd: geen uitzaaiingen 🙂 De chirurg in het ziekenhuis (dezelfde als vier jaar eerder) was al duidelijk uit het veld geslagen door mijn blakende, gezonde en stralende verschijning toen ik hem nu vier jaar later weer voor de uitslag trof. En van de uitslag is hij nog meer onder de indruk. Desalniettemin blijft hij tegen me aanpraten alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben en gaat hij daarin onbeschoft ver. Het is duidelijk: ik besluit om me te laten opereren, maar nooit van zijn leven door hem. Ik ga (bij wijze van) nog liever dood.

 

Plotwending

Dan start er een zoektocht naar het juiste ziekenhuis en vooral naar de juiste chirurg. Via de ene na de andere bijzondere samenloop van omstandigheden kom ik dan in no time bij een fantastisch ziekenhuis terecht. De vrouwelijke chirurg die ik daar tref, is de eerste die in vier jaar tijd tegen me zegt: " Zegt u maar waar u open voor staat, dan kunnen we samen kijken wat voor u de beste behandeling is". Ik begin er spontaan van te huilen.  Waarop ze opstaat en haar armen om me heen slaat. Waardoor ik helemaal van de wap raak: ik blijk met een mens van doen te hebben! Wauw!

We zetten de opties op een rij. Ze vraagt me na te denken over chemotherapie. De tumoren lijken zo groot dat ze bang is dat ze misschien zo ruim moet snijden dat ze het daarna niet meer mooi dicht kan krijgen. Dat is voor mij een gewetenskwestie. Ik leef al jaren zo gezond dat ik er niet aan moet denken om nu chemo te doen. Van de andere kant zou het wel heel stom zijn om door misplaatste koppigheid op het allerlaatste moment de boel te verstaggelen. Ik neem daarom contact op met een vriendin die ook ooit borstkanker heeft gehad en die wel chemo heeft gedaan. Na een uur op en neer praten is het voor ons allebei helder: chemo voelt voor mij nu totaal niet kloppen, dus nee. In het ziekenhuis besluiten ze me daarop met twee chirurgen te gaan opereren, om zeker te weten dat ze de wond ook weer mooi dicht krijgen. Fantastisch!

De operatie is,  serieus waar, één grote prachtige belevenis die van wonderen aan elkaar hangt. Alles wat goed kon gaan, gaat nog beter. Als ik bijkom op de uitslaapkamer staat de chirurg naast mijn bed en ze zegt: "Het ging prima. Dat had ik prima alleen gekund. Op het oog ben ik overal door gezond weefsel heen gesneden. Maar we moeten natuurlijk wel voor de zekerheid de uitslag van de patholoog-anatoom afwachten".

 

De uitslag: nog meer plotwendingen

De uitslag komt een week later: alle snijranden zijn schoon! Daarom, en omdat de afmeting van de tumor minder is dan vijf centimeter, kom ik ook niet in aanmerking voor bestraling. Dat is super fijn! (Hoef ik daar tenminste geen 'nee' op te zeggen ;-))

Als ik hoor wat de uiteindelijke doorsnede van de tumor blijkt te zijn, kijken mijn man en ik elkaar perplex aan. Dat is niet alleen veel kleiner dan wat de laatste echo aangaf, dat is zelfs kleiner dan wat vier en een half jaar geleden bij de diagnose gemeten was! Er bleek (inderdaad) heel veel vocht om de tumoren heen gezeten te hebben, waardoor het beeld vertekend was. Het lichaam was de tumoren zelf aan het opruimen. Je kunt het vergelijken met een snee in je vinger waaromheen het opzwelt door de witte bloedlichaampjes die druk aan het werk zijn om de wond te helen.

Wat ook bijzonder was: er zaten oorspronkelijk drie tumoren. Het beeld dat ze nu zagen was dat die drie tot één waren vergroeid en dan in totale doorsnee dus ook nog kleiner dan destijds. En dit terwijl ze destijds best ver uit elkaar zaten. Zoals een vriendin van me tegen me zei: "Ze hebben elkaar als het ware omarmd. Net zoals jij dat met de kanker hebt gedaan". Dat was mooi omschreven! 🙂

 

De effecten van mijn eigen oefenprogramma

Omdat ik vastbesloten ben geen restklachten over te houden aan de operatie, zet ik met mijn yogakennis meteen een eigen oefenprogramma in elkaar en het resultaat daarvan is fantastisch. Waar ik van de fysiotherapeut in het ziekenhuis na een week pas weer mag beginnen met mijn arm voorzichtig boven mijn hoofd te tillen, sta ik na diezelfde week alweer de Zonnegroet te doen. Na drie weken sta ik als vanouds yogales te geven. Ik weet, door het rustige, aandachtige en regelmatige oefenen thuis,  precies wat ik alweer wel  (vrijwel alles) en wat ik nog niet kan. 

 

Nabehandelingen?

Na een aantal weken krijg ik vanuit het ziekenhuis de vraag voorgelegd of ik nu alsnog chemo wil en hormoontherapie. De beslissing over de chemo is simpel: ik was achteraf zo blij dat ik de chemo die ze me voorstelden voorafgaand aan de operatie geweigerd had (omdat die dus helemaal niet nodig bleek voor het welslagen van de operatie), dat ik nu al helemaal geen chemo meer ga doen!

Over de hormoontherapie moet ik langer nadenken, daar weet ik namelijk niets van af. Het is me echter vrij snel duidelijk: ik bedank en zeg nee. Mijn redenatie daarbij is: als ik me meteen na mijn diagnose had laten opereren en daaraan aansluitend, zoals dat vaak gaat, meteen hormoontherapie zou hebben gedaan, dan zou ik er nu, vier en een half jaar na de diagnose, zo ongeveer mee klaar zijn geweest. En als ik destijds deze uitslag op een briefje had kunnen krijgen: 'na vijf jaar schoon en geen uitzaaiingen', dan zou ik daar voor hebben getekend! En nu had ik dat resultaat zonder al die polonaise, bijwerkingen en troep in mijn lijf 🙂  Dus nee, bedankt.

 

Wanneer je uitdaging je kracht wordt

Door de eigenzinnige aard van mijn pad bereiken mij op een gegeven moment telefoontjes van mensen met kanker die benieuwd zijn naar mijn ervaringen en mijn verworven inzichten en die graag met me willen brainstormen over hun eigen pad. Omdat deze telefoontjes geleidelijk aan talrijker worden, kom ik op een zeker moment tot de conclusie dat het fijn zou zijn om op veel grotere schaal mensen te kunnen bereiken.

Ik besluit daarom om in te gaan op het al jaren liggende verzoek van documentairemaakster Gonnie Jansen, die mij benaderd had voor haar serie Een doodgewoon gesprek.  In deze gesprekken interviewt zij mensen die op een bijzondere manier met kanker zijn omgegaan.  Dit wordt, in oktober 2016,  het begin van de documentaire Heel met kanker (hier onder zie je daar de vooraankondiging van. Tijdens dit voorgesprek vroeg zij mij om in een paar zinnen uit te leggen waarom ik met haar deze documentaire wilde maken en wat mijn missie is in een notendop:)  

 

Zie hier de vooraankondiging van "Een doodgewoon gesprek met Monique' (2016)

 

De jaren daarna

De jaren daarna zijn roerige jaren met grote veranderingen, sommige verdrietig, andere fijn: echtscheiding, verhuizing naar een spirituele leefgemeenschap op een prachtige locatie aan de rand van het bos, spirituele retreats in verre oorden (Trinidad, Hawaii), definitief stoppen (dacht ik..) met het geven van yogales, een verblijf van twee maanden op de Amerikaanse Maagdeneilanden, veel mediteren, leren, loslaten en healen en dan negen maanden later toch - en geïnspireerder dan ooit - het yogales geven weer oppakken.

De stilte van mijn woonplek brengt in de winter van 2017  les na les (over mezelf, mijn na 24 jaar stuk gelopen huwelijk,  relaties, emoties erkennen en ze communiceren). Een leerzaam en intens opschonings-  en transformatieproces. Maar prachtig en noodzakelijk blijkbaar. Want daaruit ontstaat de ruimte waarin in de maanden daarna het project Heel met Kanker helemaal als vanzelf definitief vorm krijgt: het gratis E-book, deze website, het zesdelige Begeleidingsprogramma en de opzet voor de online cursus Van Ziek naar Heel. 

Om dit alles goed en efficiënt vorm te laten krijgen volg ik in 2018 de bruisende Abundant Passionpreneur Training van Ronja Sebastian en Leonie Gabriella, een bedrijfs- en marketingtraining voor vrouwen die van passie hun bedrijf willen maken, vanuit het hart en vanuit overvloed en op een open, transparante manier.
Om mensen nog beter te kunnen begeleiden en coachen volg ik daaraan aansluitend de Robbins-Madanes Coach Opleiding.

 

14 april 2019 is dan de grote dag: de datum waarop de officiële presentatie

van mijn E-book  Heel met Kanker zal plaatsvinden!!  

 

Dankbaar

De afgelopen jaren zijn bijzondere jaren geweest. De borstkanker bleek precies te zijn wat ik nodig had om eindelijk in lijn met mijn hart te gaan leven en om mijn gevoelens te leren erkennen, te durven voelen en uiten. Het is een intens pad geweest, over hoge bergen en diepe dalen. Maar dwars door dat alles heen ervoer ik steeds zoveel licht en lichtheid. En een gevoel van diepe dankbaarheid voor het ontdekken van die enorme kracht die ik in me zelf ontdekte. Dat wat een helse periode had kunnen zijn, werd een periode van groei, van ware heling en van het belichamen van steeds meer ware power.

Wat ik op voorhand niet had kunnen vermoeden: kanker bleek mijn grote leermeester. Ik leerde lessen over overgave en vertrouwen hebben, over voelen wat je voelt en dat leren communiceren en ernaar te gaan leven, over moedig zijn,  over handelen vanuit liefde en niet vanuit angst, over het grotere plaatje zien, over je hart volgen en naar je intuïtie leven.  Het heeft mijn leven veel en veel mooier gemaakt. 

 

Ik wens dan ook vanuit het diepst van mijn hart dat je veel baat mag hebben bij de op deze website aangeboden informatie, mijn gratis E-book Heel met Kanker, het begeleidingsprogramma,  de ontspanningsoefeningen en de retreats.
En dat ze je mogen helpen om het leven te leiden waar je voor gekomen was.
in al je pracht en kracht.